O klasztorze
Wielki klasztor Antoniego, lub klasztor Świętej Trójcy, źródła nie są w tej kwestii jednoznaczne, położony był 1,5 km na północny wschód od centrum Dongoli, stolicy Makurii, jednego z trzech średniowiecznych królestw nubijskich. Klasztor został ufundowany w szóstym wieku, niedługo po chrystianizacji tego królestwa, i funkcjonował przynajmniej do czternastego wieku. Otoczony murem kompleks poza budynkami sakralnymi obejmował też pomieszczenia przeznaczone dla mnichów: cele, w których spali, refektarz, w którym spożywano posiłki, oraz zaplecze gastronomiczne i gospodarcze, pozwalające na sprawne funkcjonowanie wspólnoty. Wewnątrz murów znajdował się też niewielki erem – pustelnia mnicha Anny, który po śmierci został uznany za świętego i pochowany w grobie przygotowanym pod podłogą jednego z pomieszczeń. Miejsce jego spoczynku przyciągało wielu pielgrzymów. Jak dotąd jest to jedyny znany lokalny, nubijski święty.
W X w. od zachodu do klasztoru dobudowane zostały dwa aneksy, których przeznaczenie do końca nie jest jasne. Pomiędzy X a XIII w. budynki były systematycznie przebudowywane, a ściany ozdabiane malowidłami. Archeolodzy odkryli ponad 100 unikalnych kompozycji, przedstawiających między innymi Archaniołów, Matkę Bożą, Apostołów oraz sceny z Nowego i Starego Testamentu. Dekoracji malarskiej towarzyszyły też liczne inskrypcje o różnym charakterze: podpisy odwiedzających, legendy do malowideł, modlitwy, teksty liturgiczne oraz cytaty z Pisma Świętego.
Część północno-wschodniego aneksu stanowiła kompleks komemoratywny z kryptami w podziemiach, w których pochowani zostali najważniejsi hierarchowie kościoła makuryckiego, między innymi Georgios, arcybiskup Dongoli.
Badania na terenie klasztoru prowadzone są od początku lat dziewięćdziesiątych przez misję Centrum Archeologii Śródziemnomorskiej Uniwersytetu Warszawskiego.
