Jest to budynek składający się z kilku połączonych ze sobą pomieszczeń, dostawiony od strony wschodniej do muru otaczającego założenie klasztorne. Wybudowany został nie wcześniej niż w X-XI w. i był wielokrotnie przebudowywany, aż w końcu na przełomie XII/XIII w. otrzymał formę, która dotrwała do naszych czasów. Przeznaczenie budynku jest zagadkowe, być może na samym początku stanowił wejście do klasztoru dla odwiedzających. Jego ostateczna forma, z dekoracją malarską oraz inskrypcjami wskazuje na przeznaczenie liturgiczne. Główną postacią związaną z tą przestrzenią jest Matka Boża, której wizerunek powtarza się na kilku przedstawieniach.
Wnętrze
